Εκεί ψηλά στον Υμηττό

Κράτησα βιαστικές σημειώσεις στα πρώτα κομμάτια χαρτί που βρήκα μπροστά μου για όσα πολλά με συνδέουν μαζί του. Είχα ανέβει πάλι στο βουνό, για πολλοστή φορά, και ένιωθα την ίδια γλυκιά και ελεύθερη αίσθηση που με έκανε να θέλω να πετάξω αρχικά χαμηλά πάνω από τις πλαγιές και τις χαράδρες του και μετά να σηκωθώ απότομα ψηλά -όπως τότε, στο όνειρο που ποτέ δεν έμαθα αν ήταν αστρικό ταξίδι ή όχι- και να χαθώ στο σκοτεινό ουρανό με τα εκατομμύρια αστέρια.

Είναι διαρκώς, εδώ και δεκαετίες, δίπλα μου. Στην ουσία ζω στα πόδια του και εδώ φτάνουν οι πρώτες ανάσες του όταν αρχίζουν να κατεβαίνουν προς την πόλη, καλοκαίρι και χειμώνα.

Τους χειμώνες ασπρίζει αρκετές φορές, εκεί, μετά το γύρισμα του χρόνου. Τότε δεν μπορείς να ανέβεις. Λίγο προχωράς και σταματάς. Κατεβαίνεις και κάνεις μερικά βήματα πάνω στο χιόνι και στον πάγο. Άλλες φορές βρέχει δυνατά και ο άνεμος λυσσομανά. Τότε είναι πολύ όμορφα. Νομίζεις πως ο αέρας διαπερνά τα πάντα στο πέρασμά του. Και το καλοκαίρι με την ανυπόφορη ζέστη είναι πάντα ένα σίγουρο καταφύγιο δροσιάς. Ξαπλώνεις στο παγκάκι ή πάνω στο χώμα με τις πεσμένες πευκοβελόνες και νιώθεις από κάτω σου όλη τη γη να ανασαίνει και να βράζει. Η πράσινη ομπρέλα όμως πάνω απ' το κεφάλι σου σε προστατεύει και σε νανουρίζει απαλά.  

Ο Σεφέρης έλεγε πως αρκεί οι Αθηναίοι να σηκώσουν τα μάτια τους μέχρι την κορυφογραμή του Υμηττού για να καταλάβουν τον ορισμό τής ευθείας γραμμής.

Κάποτε θα γίνω σκόνη και θα χαθώ μες στις χαράδρες του και θα φυσάω μαζί με τον αέρα ανάμεσα από τα δέντρα του. Τα πεύκα, τα κυπαρίσσια και τις δυο ελαφοκουμαριές που βρίσκονταν κάποτε στο πίσω μέρος της Μονής Αστερίου -στη στροφή.